ده دقيقه سكوت به احترام دوستان و نياكانم 
غژ و غژ گهواره هاي كهنه و جرينگ جرينگ زنگوله ها 
دوست خوب من
وقتي مادري بميرد قسمتي از فرزندانش را با خود زير گل خواهد برد 
ما بايد مادرانمان را دوست بداريم 
وقتي اخم مي كنند و بي دليل وسايل خانه را به هم مي ريزند 
ما بايد بدويم دستشان را بگيريم 
تا مبادا كه خداي نكرده تب كرده باشند 
مابايد پدرانمان را دوست بداريم 
برايشان دمپايي مرغوب بخريم 
و وقتي ديديم به نقطه اي خيره مانده اند برايشان يك استكان چاي بريزيم 
پدران ‚ پدران ‚ پدرانمان را 
ما بايد دوست بداريم

كودكي ها

به خانه مي رفت
با كيف 
و با كلاهي كه بر هوا بود 
چيزي دزديدي ؟
مادرش پرسيد 
دعوا كردي باز؟
پدرش گفت 
و برادرش كيفش را زير و رو مي كرد 
به دنبال آن چيز 
كه در دل پنهان كرده بود 
تنها مادربزرگش ديد 
گل سرخي را در دست فشرده كتاب هندسه اش 
و خنديده بود

دل خوش

جا مانده است 
 چيزي جايي
كه هيچ گاه ديگر 
هيچ چيز 
جايش را پر نخواهد كرد 
نه موهاي سياه و
نه دندانهاي سفيد

كاج ها در بكر اند

نيمكت كهنه باغ 
خاطرات دورش را 
در اولين بارش زمستاني
از ذهن پاك كرده است 
خاطره شعرهايي را كه هرگز نسروده بودم 
خاطره آوازهايي را كه هرگز نخوانده بودي

خاكستر پروانه ها

حق با تو بود 
مي بايست مي خوابيدم 
اما چيزي خوابم را آشفته كرده است 
در دو ظاقچه رو به رويم شش دسته خوشه زرد گندم چيده ام 
با آن گيس هاي سياه و روز پريشانشان 
كاش تنها نبودم 
فكر مي كني ستاره ها از خوشه ها خوششان نمي آيد ؟
كاش تنها نبودي
آن وقت كه مي تواستيم به اين موضوع و موضوعات ديگر اينقدر بلند بلند 
بخنديم تا همسايه هامان از خواب بيدار شوند 
مي داني ؟
انگار چرخ فلك سوارم 
انگار قايقي مرا مي برد 
انگار روي شيب برف ها با اسكي مي روم و 
مرا ببخش
ولي آخر چگونه مي شود عشق را نوشت ؟
مي شنوي ؟
نگار صداي شيون مي آيد 
گوش كن 
مي دانم كه هيچ كس نمي تواند عشق را بنويسد 
ما به جاي آن 
مي توانم قصه هاي خوبي تعريف كنم
گوش كن 
يكي بود يكي نبود 
ني بود كه به جاي آبياري گلهاي بنفشه
به جاي خواندن آواز ماه خواهر من است 
به جاي علوفه دادن به ماديان ها آبستن 
به جاي پختن كلوچه شيرين 
ساده و اخمو
در سايه بوته هاي نيشكر نشسته بود و كتاب مي خواند 
صداي شيون در اوج است 
مي شنوي
براي بيان عشق
به نظر شما 
كدام را بايد خواند ؟
تاريخ يا جغرافي ؟
مي داني ؟
من دلم براي تاريخ مي سوزد 
براي نسل ببرهايش كه منقرض گشته اند 
براي خمره هاي عسلش كه در رف ها شكسته اند 
گوش كن 
به جاي عشق و جستجوي جوهر نيلي مي شود چيزهاي ديگير نوشت 
حق با تو بود 
مي بايست مي خوابيدم 
اما مادربزرگ ها گفته اند 
چشم ها نگهبان دل هايند 
مي داني ؟
از افسانه هاي قديم چيزهايي در ذهنم سايه وار در گذر است 
كودك 
خرگوش
پروانه 
و من چقدر دلم مي خواهد همه داستانهاي پروانه ها را بدانم كه بي نهايت بار درنامه ها و شعر ها 
در شعله ها سوختند 
تا سند سوختن نويسنده شان باشند 
پروانه ها 
آخ 
تصور كن 
آن ها در انديشه چيزي مبهم 
كه انعكاس لرزاني از حس ترس و اميد را 
در ذهن كوچك و رنگارنگشان مي رقصاند به گلها نزديك مي شوند 
يادم مي آيد 
روزگاري ساده لوحانه 
صحرا به صحرا 
و بهار به بهار 
دانه دانه بنفشه هاي وحشي را يك دسته مي كردم 
عشق را چگونه مي شود نوشت 
در گذر اين لحظات پرشتاب شبانه 
كه به غفلت آن سوال بي جواب گذشت 
ديگر حتي فرصت دروغ هم برايم باقي نمانده است 
وگرنه چشمانم را مي بستم و به آوازي گوش ميدادم كه در آن دلي مي خواند 
من تو را 
او را 
كسي را دوست مي دارم

خاكستر

به من بگوييد 
فرزانه گان رنگ بوم و قلم
چگونه 
خورشيدي را تصوير مي كنيد 
كه ترسيمش 
سراسر خاك را خاكستر نمي كند ؟

كاكل

با تو 
بي تو 
همسفر سايه خويشم وبه سوي بي سوي تو مي آيم 
معلومي چون ريگ 
مجهولي چون راز
معلوم دلي و مجهول چشم 
من رنگ پيراهن دخترم را به گلهاي ياد تو سپرده ام 
و كفشهاي زنم را در راه تو از ياد برده ام 
اي همه من 
كاكل زرتشت 
سايه بان مسيح
به سردترين ها 
مرا به سردترين ها برسان

شبي باراني

و رسالت من اين خواهد بود 
تا دو استكان چاي داغ را 
از ميان دويست جنگ خونين 
به سلامت بگذرانم 
تا در شبي باراني
آن ها را 
با خداي خويش
چشم در چشم هم نوش كنيم

مرداد

ما بدهكاريم 
به كساني كه صميمانه ز ما پرسيدند 
معذرت مي خواهم چندم مرداد است ؟
و نگفتيم 
چونكه مرداد 
گور عشق گل خونرنگ دل ما بوده است

جغد

كيست ؟
كجاست ؟
اي آسمان بزرگ
در زير بال ها خسته ام 
چقدر كوچك بودي تو

نه

بر مي گردم 
با چشمانم 
كه تنها يادگار كودكي منند 
آيا مادرم مرا باز خواهد شناخت ؟

آوار رنگ

هيچ وقت 
هيچ وقت نقاش خوبي نخواهم شد 
امشب دلي كشيدم 
شبيه نيمه سيبي 
كه به خاطر لرزش دستانم 
در زير آواري از رنگ ها 
ناپديد ماند

گفتگوي من و نازي زير چتر

نازي : بيا زير چتر من كه بارون خيست نكنه 
مي گم كه خلي قشنگه كه بشر تونسته آتيشو كشف بكنه 
و قشنگتر اينه كه 
يادگرفته گوجه را 
تو تابه ها سرخ كنه و بعد بخوره 
اسي راسي ؟ يه روزي
اگه گوجه هيچ كجا پيدانشه 
اون وقت بشر چكار كنه ؟
من : هيچي نازي 
دانشمندا تز مي دن تا تابه ها را بخوريم 
وقتي آهنا همه تموم بشه 
اون وقت بشر 
لباسارو مي كنه و با هلهله 
از روي آتيش مي پره 
نازي : دوربين لوبيتل مهريه مو 
اگه با هم بخوريم 
هلهله هاي من وتو چطوري ثبت مي شه 
من : عشق من 
آب ها لنز مورب دارند 
آدمو واروونه ثبتش مي كنند 
عكسمون تو آب بركه تا قيامت مي مونه 
نازي : رنگي يا سياه سفيد ؟
من : من سياه و تو سفيد 
نازي : آتيش چي ؟ تو آبا خاموش نمي شن آتيشا 
من : نمي دونم والله 
چتر رو بدش به من 
نازي : اون كسي كه چتر رو ساخت عاشق بود 
من : نه عزيز دل من ‚ آدم بود

شب و نازي ‚ من و تب

من : همه چي از ياد آدم مي ره 
مگه يادش كه هميشه يادشه 
يادمه قبل از سوال 
كبوتر با پاي من راه مي رفت 
جيرجيرك با گلوي من مي خوند 
شاپرك با پر من پر مي زد 
 سنگ با نگاه من برفو تماشا مي كرد 
سبز بودم درشب رويش گلبرگ پياز 
هاله بودم در صبح گرد چتر گل ياس
گيج مي رفت سرم در تكاپوي سر گيج عقاب 
نور بودم در روز
سايه بودم در شب 
بيكرانه است دريا 
كوچيكه قايق من
هاي ... آهاي
تو كجايي نازي
عشق بي عاشق من 
سردمه 
مثل يك قايق يخ كرده روي درياچه يخ ‚ يخ كردم 
عين آغاز زمين 
نازي : زمين ؟
يك كسي اسممو گفت 
تو منو صدا كردي يا جيرجيرك آواز مي خوند 
من : جيرجيرك آواز مي خوند 
نازي : تشنته ؟ آب مي خواي ؟
من : كاشكي تشنه م بود 
نازي : گشنته ؟ نون مي خواي ؟
من : كاشكي گشنه م بود 
نازي : په چته دندونت درد مي كنه ؟
من : سردمه 
نازي : خب برو زير لحاف 
من : صد لحاف هم كمه 
نازي : آتيشو الو كنم ؟
من : مي دوني چيه نازي ؟
تو سينه م قلبم داره يخ مي زنه 
اون وقتش توي سرم 
كوره روشن كردند 
سردمه 
مثل آغاز حيات گل يخ 
نازي : چكنم ؟ ها چه كنم ؟
من : ما چرامي بينيم 
ما چرا مي فهميم 
ما چرا مي پرسيم 
نازي : مگس هم مي بينه 
گاو هم ميبينه 
من : مي بينه كه چي بشه ؟
نازي : كه مگس به جاي قند نشينه رو منقار شونه به سر 
گاو به جاي گوساله اش كره خر را ليس نزنه 
بز بتونه از دور بزغالشو بشناسه 
خيلي هم خوبه كه ما ميبينيم 
ورنه خوب كفشامون لنگه به لنگه مي شد 
 اگه ما نمي ديديم از كجا مي فهميديم كه سفيد يعني چه ؟
كه سياه يعني چي؟
سرمون تاق مي خورد به در ؟
پامون مي گرفت به سنگ
از كجا مي دونستيم بوته اي كه زير پامون له مي شه 
كلم يا گل سرخ ؟
هندسه تو زندگي كندوي زنبور چشم آدمه 
من : درك زيبايي ‚ دركي زيباست 
سبزي سرو فقط يك سين از الباي نهاد بشري 
خرمت رنگ گل از رگ گلي گم گشته است 
عطر گل خاطره عطر كسي است كه نمي دانيم كيست 
مي آيد يا رفته است ؟
چشم با ديدن رودونه جاري نمي شه 
بازي زلف دل و دست نسيم افسونه 
نمي گنجه كهكشون در چمدون حيرت 
آدمي حسرت سرگردونه 
ناظر هلهله باد و علف 
هيجاني ست بشر 
در تلاش روشن باله ماهي با آب 
بال پرنده با باد 
برگ درخت با باران 
پيچش نور در آتش
آدمي صندلي سالن مرگ خودشه 
چشمهاشو مي بخشه تا بفهمه كه دريا آبي است 
دلشو مي بخشه تا نگاه ساده آهو را درك بكنه 
سردمه 
مثل پايان زمين 
نازي 
نازي : نازي مرد 
من : تا كجا من اومدم
چطوري برگردم ؟
چه درازه سايه ام
چه كبود پاهام
من كجا خوابم برد ؟
يه چيزي دستم بود كجا از دستم رفت ؟
من مي خواهم برگردم به كودكي
قول مي دهم كه از خونه پامو بيرون نذارم 
سايه مو دنبال نكنم 
تلخ تلخم 
مثل يك خارك سبز 
سردمه و مي دونم هيچ زماني ديگه خرما نمي شم 
چه غريبم روي اين خوشه سرخ 
من مي خوام برگردم به كودكي
نازي : نمي شه 
كفش برگشت برامون كوچيكه 
من : پابرهنه نمي شه برگردم ؟
نازي : پل برگشت توان وزن ما را نداره برگشتن ممكن نيست 
من : براي گذشتن از ناممكن كيو بايد ببينيم 
نازي : رويا را 
من : رويا را كجا زيارت بكنم ؟
نازي ك در عالم خواب 
من : خواب به چشمام نمي آد 
نازي : بشمار تا سي بشمار ... يك و دو 
من : يك و دو 
نازي : سه و چهار
.
.
.

شبي كه من و نازي با هم مرديم

نازي : پنجره راببند و بيا تابا هم بميريم عزيزم 
من : نازي بيا 
نازي :‌ مي خواي بگي تو عمق شب يه سگ سياه هست 
كه فكر مي كنه و راز رنگ گل ها رو مي دونه ؟
من: نه مي خوام برات قسم بخورم كه او پرندگان سفيد سروده ي يه آدمند
نگاه كن 
نازي : يه سايه نشسته تو ساحل 
من : منتظر ابلاغه تا آدما را به يه سرود دستجمعي دعوت كنه
نازي : غول انتزاع است. آره ؟
من : نه ديگه ! پيامبر سنگي آوازه ! نيگاش كن 
نازي : زنش مي گفت ذله شديم از دست درختا 
راه مي رن و شاخ و برگشونو مي خوان 
من : خب حق دارند البته اون هم به اونا حق داره 
نازي : خوب بخره مگه تابوت قيمتش چنده ؟
من : بوشو چيكار كنه پيرمرد ؟
بايد كه بوي تازه چوب بده يا نه ؟
نازي : ديوونه ست؟.
من : شده ‚ مي گن تو جشن تولدش ديوونه شده 
نازي : نازي !! چه حوصله اي دارند مردم 
من : كپرش سوخت و مهماناش پاپتي پا به فرار گذاشتند 
نازي : خوشا به حالش كه ستاره ها را داره 
من : رفته دادگاه و شكايت كرده كه همه ستاره را دزديدند
نازي : اينو تو يكي از مجلات خوندي عاشقه؟
من : عاشق يه پيرزنه كه عقيده داره دو دوتا پنش تا مي شه 
نازي : واه 
من سه تاشو شنيدم ! فاميلشه ؟
من : نه 
يه سنگه كه لم داده و ظاهرا گريه مي كنه 
نازي : ايشاالله پا به پاي هم پير بشين خوردو خوراك چيكار مي كنن 
من : سرما مي خورن 
مادرش كتابا را مي ريزه تو يه پاتيل بزرگ و شام راه مي اندازه 
نازي : مادرش سايه يه درخته ؟
من : نه يه آدمه كه هميشه مي گه : تو هم برو ... تو هم برو 
من : شنيدي ؟
نازي : آره صداي باده !‌داره ما را ادادمه مي ده پنجره رو ببند 
و از سگ هايي برام بگو كه سياهند 
و در عمق شب ها فكر ميكنند و راز رنگ گل ها را مي دانند 
من : آه نرگس طلاييم بغلم كن كه آسمون ديوونه است 
آه نرگس طلاييم بغلم كن كه زمين هم ...
و اين چنين شد كه 
پنجره را بستيم و در آن شب تابستاني من و نازي با هم مرديم 
و باد حتي آه نرگس طلايي ما را 
با خود به هيچ كجا نبرد

سرودي براي مادران

پشت ديوار لحظه ها هميشه كسي مي نالد 
چه كسي او؟
زني است در دوردست هاي دور 
 زني شبيه مادرم 
زني با لباس سياه 
كه بر رويشان 
شكوفه هاي سفيد كوچك نشسته است 
رفتم و وارت ديدم چل ورات 
چل وار كهنت وبردس بهارت 
پشت ديوار لحظه ها هميشه كسي مي نالد 
و اين بار زني بهياد سالهاي دور 
سالهي گمم
سالهايي كه در كدورت گذشت 
پير و فراموش گشته اند 
مي نالد كودكي اش را 
ديروز را 
ديروز در غبار را 
او كوچك بود و شاد 
با پيراهني به رنگ گلهاي وحشي
سبز و سرخ
و همراه او مادرش
زني با لباس هاي سياه كه بر رويشان شكوفه هاي سفيد كوچك نشسته 
بود 
زير همين بلوط پير 
باد زورش به پر عقاب نمي رسيد 
ياد مي آورد افسانه هاي مادرش را 
مادر 
اين همه درخت از كجا آمده اند ؟
هر درخت اين كوهسار 
حكايتي است دخترم 
پس راست مي گفت مادرم 
زنان تاوه در جنگل مي ميرند 
در لحظه هاي كوه 
و سالهاي بعد 
دختران تاوه با لباس هاي سياه كه بر رويشان شكوفه هاي سفيد نشسته 
است آنها را در آوازهاشان مي خوانند 
هر دختري مادرش را 
رفتم و وارت ديدم چل وارت 
چل وار كهنت وبردس نهارت 
خرابي اجاق ها را ديدم در خرابي خانه ها 
و ديدم سنگ هاي دست چين تو را 
در خرابي كهنه تري
پشت ديوار لحظه ها هميشه كسي مي نالد
و اين بار دختري به ياد مادرش

منظومه ها

پس اين ها همه اسمش زندگي است 
دلتنگي ها دل خموشي ها ثانيه ها دقيقه ها 
حتي اگر تعدادشان به دو برابر آن رقمي كه برايت نوشته ام برسد 
ما زنده ايم چون بيداريم 
ما زنده ايم چون مي خوابيم 
و رستگار و سعادتمنديم 
زيرا هنوز بر گستره ويرانه هاي وجودمان پانشيني 
براي گنجشك عشق باقي گذاشته ايم 
خوشبختيم زيرا هنوز صبح هامان آذين ملكوتي بانگ خروس هاست 
سرو ها مبلغين بي منت سر سبزي اند 
و شقايق ها پيام آوران آيه هاي سرخ عطر و آتش
برگچه هاي پياز ترانه هاي طراوتند 
و فكر من 
واقعا فكر كن كه چه هولناك مي شد اگر از ميان آواها 
بانگ خروس رابر مي داشتند 
و همين طور ريگ ها 
و ماه 
و منظومه ها 
ما نيز بايد دوست بداريم ... آري بايد 
زيرا دوست داشتن خال با روح ماست

ساده دل

دل ساده 
برگرد و در ازاي يك حبه كشك سياه شور 
گنجشك ها را 
از دور و بر شلتوك ها كيش كن 
كه قند شهر 
دروغي بيش نبوده است

بارون

همه اينو مي دونن 
كه بارون 
همه چيز و كسمه 
آدمي و بختشه 
حالا ديگه وقتشه 
كه جوجه ها را بشمارم 
چي دارم چي ندارم 
بقاله برادرم 
مي رسونه به سرم 
آخر پاييزه 
حسابا لبريزه 
يك و دو !‌ هوشم پريد 
يه سياه و يه سفيد 
جا جا جا 
شكر خدا 
شب و روزم بسمه

تاسه

در گهواره از گريه تاسه مي رود 
كودك كر و لالي كه منم 
هراسان از حقايقي كه چون باريكه اي از نور 
از سطح پهن پيشانيم مي گذرد 
خواهران و برادران 
نعمت اندوه و رنج را شكر گذار باشيد 
هميشه فاصله تان را با خوشبختي حفظ كنيد 
پنج يا شش ماه
خوشبختي جز رضايت نيست 
به آشيانه با دست پر بر مي گردد پرستوي مادر 
گمشده در قنديل هاي ايوان خانه اي كه سالهاست 
از ياد رفته است 
خوشا به حالتان كه مي توانيد گريه كنيد بخنديد 
همين است 
براي زندگي بيهوده دنبال معناي ديگري نگرديد 
براي حفظ رضايت 
نعمت انتظار و تلاش را شكرگزار باشيد 
پرستوهاي مادر قادر به شكارش بچه هاشان نيستند

چراغ

بيراهه رفته بودم 
آن شب 
دستم را گرفته بود و مي كشيد 
زين بعد همه عمرم را 
بيراهه خواهم رفت

آواز لالايي

بگو مادرم 
مادرم مادرم كل كنيزو 
مادرم كل كتا
مادرم مادرم مادرم مادر بي دخترم مشهدي تركي 
بگو مادرم 
در آن روزهاي دور از (مله جنگله) بلند شو بلند شو 
زنها تو را ترك كردند 
بگو مادر مادرم كه
مادرم
فرخنده خواهرم 
بگو مادرم كه :
گوشه اي از مينارت را خار زردي در مور به خودش گرفته .

منظومه ها

پس اين ها همه اسمش زندگي است 
دلتنگي ها دل خموشي ها ثانيه ها دقيقه ها 
حتي اگر تعدادشان به دو برابر آن رقمي كه برايت نوشته ام برسد 
ما زنده ايم چون بيداريم 
ما زنده ايم چون مي خوابيم 
و رستگار و سعادتمنديم 
زيرا هنوز بر گستره ويرانه هاي وجودمان پانشيني 
براي گنجشك عشق باقي گذاشته ايم 
خوشبختيم زيرا هنوز صبح هامان آذين ملكوتي بانگ خروس هاست 
سرو ها مبلغين بي منت سر سبزي اند 
و شقايق ها پيام آوران آيه هاي سرخ عطر و آتش
برگچه هاي پياز ترانه هاي طراوتند 
و فكر من 
واقعا فكر كن كه چه هولناك مي شد اگر از ميان آواها 
بانگ خروس رابر مي داشتند 
و همين طور ريگ ها 
و ماه 
و منظومه ها 
ما نيز بايد دوست بداريم ... آري بايد 
زيرا دوست داشتن خال با روح ماست

وهم

كهكشان ها كو زمينم ؟
زمين كو وطنم
وطن كو خانه ام ؟
خانه كو مادرم ؟
مادر كو كبوترانم ؟
....معناي اين همه سكوت چيست ؟
من گم شدم در تو ؟
يا تو گم شدي در من اي زمان ؟
....كاش هرگز آن روز 
از درخت انجير پائين نيامده بودم !!
كاش !

سكوت

چه ميهمانان بي دردسري هستند مُردگان !
نه به دستي ظرفي را چرك مي كنند
نه به حرفي دلي را آلوده 
تنها به شمعي قانعند 
و اندكي سكوت

 

عقرب عشق

دم به كله مي كوبد 
و شقيقه اش دو شقه مي شود ،
بي آن كه بداند 
حلقه آتش را در خواب ديده است 
عقرب عاشق .